عقیق:کاروان های راهیان نور در اوایل دهه هفتاد، فرصتی شد که پای بچه هیئتی ها به مناطق جنگی دوران حماسه و دفاع باز شود. نوجوان هایی که هرچه از جنگ در ذهن داشتند تصاویر روایت فتح و صدای مارش عملیات و آژیر قرمز بود. حالا خودشان را در میان ساختمان های پادگان دوکوهه می دیدند.
ساختمان هایی که هنوز در گوشه و کنار لنگه پوتین خاک گرفته و کوله پشتی رنگ و رو رفته هم یافت می شد.
ساختمان هایی که هنوز عطر نفس های فرزندان آخرالزمانی سیدالشهدا در آن به مشام می رسید.
آنچه همدم لحظه های دلتنگی و تنهایی بچه هیئتی ها در زمین صبحگاه دوکوهه و غروب شلمچه می شد،واکمن و هدفون و چند باطری قلمی بود. آن روزها مداحی هایی که حال و هوای شهدایی داشته باشد به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسید. آن چه بیشتر بین بچه ها دست به دست می شد، نوای مداحانی بود که خودشان هم عطر سنگر و خاکریز داشتند و زمزمه آنها با رفقای شهیدشان بیشتر به جان می نشست.
یکی از این نغمه ها، همین نواری است که لحظاتی از آن را می شنوید. نواری که هم در اتوبوس های راهیان نور شنیده می شد و هم در نمایشگاه های دفاع مقدس و یادواره های شهدا. نواری که خاطره جمعی بسیاری از بچه هیئتی های دهه شصتی است.
در آستانه سالروز عملیات کربلای پنج این نوار قدیمی با صدای حاج حسین سازور را بشنوید.
